روزهای فروردین تندتند می‌گذرند و ما پشت دیوار دلمان همهمه‌ی عجیبی‌ست!
کسی صدا می‌زند: فاطمه (سلام الله علیها)
اهالی انتظار نگاه‌شان آبستن اشک است و از ابر چشم‌هایشان مدام واژه‌های التماس چکه می‌کند.
امام لحظه‌هایمان! که بودنت کهنگی روزگار ما را تازه می‌کند و تاریکی ثانیه‌هایمان را روشن...
گاهگداری به ما دورماندگان از مدینه سری بزن...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ساکت" که می‌مانی، می‌گذارند به حساب "جواب نداشتنت!" عمرا اگر بفهمند که داری "جان می‌کنی" تا حرمت‌ها را نگه داری...